h i k a y e c i G a y

  YY_21 ~ sürekli daha yüksek zirvelere ~ Kaan’ın muammalığının kaynağının, en azından maddi yaşanmışlıklarını öğrendik sayılır… Bir insanın yüzde yüzü pek de bilinemez zaten… Her insan biraz gizemdir. Ademin kendi bile, kendini ne kadar tanır, bilir ki? Esasen, çoğu insan sadece yaşayıp gidiyor işte… Ne kendinden, ne de yaşadığı dünyadan haberi bile olmadan. Gariptir, belki de en mutlu insanlar da bunlardır… Çünkü bilmek başa beladır… Babamın kaybıyla ilgili şunu düşünüyorum son günlerde… Ne garip eğer babam kaybolmasaydı, Kaanı tanıyamayacaktım. Yani en sevdiğim insanı kaybettim. Ama aşık olduğum insanla tanıştım. Bu ne? Karma mı? Bir de aşık mıyım? Aşk ne ki? Onu bilmeden, aşık olunabilir mi? Ben eskiden olduğu gibi… Hiç bir şeyin farkında olmadan, rüzgara veya akıntıya bırakıp kendimi, süzülsem sadece… Mesela, Kaan’ın kucağında olsam… O güvenli limanda… Kokusuyla nefes alarak… Sütüyle beslenerek… Onu severek, onun sevgisiyle yaşasam… Gamsız, kedersiz… Böyle bir hayat olabilir ...

  YY_20 ~ artık o benim silahım ~ “Senden nefret etmek mi?” Konuşmaya devam edemedim… Yanaklarımı gıdıklayan, gözyaşlarımın yuvarlanmasını hissedebiliyorum sadece… Başka bir his yok. Neden, eğer tanırsan… nefret edersin benden … dedi ki? Ne sikime her boku öğrenmeye çalışıp, her şeyi kanırtıp duruyorum ben? Kimsesiz kaldığım bu dünyada, sevdiğim birini bulmuşum… Belki o da beni seviyor ya da sevecek zamanla… Ben onu kaçırmak için elimden geleni yapıyorum…   Birden sarıldı bana… Bir titreme oldu vücudunda. O da mı ağlıyor? Bunu görmeyeyim diye mi sarıldı birden? Buğulu sesiyle konuştu. “Evet… Senin deyiminle, yediğim bokları… Kabul edebileceğini pek sanmıyorum. Ben bile zor alıştım yaptıklarıma… Senden böyle bir şey bekleyemem… Bilmesen daha iyi senin için.” “Ben sana fena düştüm bebe… Artık kaçacak yerim yok senden. N’olur sen de kaçma benden. İçiçe olalım, tek beden tek akıl… Kendi başıma nefes bile alamıyorum… Acı lan bana!!!” Sanırım biraz önce bana sarıldığında, onun da gö...