h i k a y e c i G a y

  YY_15 ~ onunla birlikte bir şeyler yapmak ne tatlı ~ Kapı çaldı, tekrar. Günlerdir çalmayan kapı, müjdeli kişinin ayağını sürümesiyle hiç susmaz oldu. Kalkıyordum ki, Kaan elini kaldırdı. Dur anlamında… Benim bakışlarım elinde kaldı. O kadar güzel ki… Gidip kapıyı açtı. Ev sahibi gibi davran koçum, evin kimin olduğunu ben de bilmiyorum, ev sahibi gibi olmak sana yakışır. Kurye Muhtar abinin getirdiği koca torba dolusu biraları dolaba yerleştirdik. Onunla birlikte bir şeyler yapmak ne tatlı… Sonra pizzamızı yatırdık masaya, nerdeyse hepsini kapladı kocaman… Bira yudumlarken çift daldık masaya. Mutfakta onunla birlikte bira içip yemek yemek de çok tatlı be yav. O kadar acıkmışız ki… Bütün pizzayı bitirdik. Çoğunu o yedi. Ama neresine bilmem… Karnı hâlâ içe kavisli duruyor. Bir anda, giysileri kaldırıp bakasım geldi kadifemsi göbeğine. Şeyy, göbek deliklerine çok takıntılıyım da… Bu merak da yeni, evet n’olmuş? Ama merakım, anlatacaklarıydı hani? Yeni bira açtı kendine, tekrar salo...

  YY_14 ~ başka insanlar bizim ruhumuzu besleyen yağmurlar ~ Filmden duygusal yönden etkilendiğimden, beni hem rahatlattı hem de içimde tanımadığım bazı yerleri tetiklediği için huzursuz etti. Eskiden o kadar kendi içimde yaşıyormuşum ki başka insanların duygularına kendimi kapamışım.  Şimdi yavaş yavaş anlıyorum ki; başka insanlar bizim ruhumuzu besleyen yağmurlar gibi. Onlarla ıslanmak alışık olmadığımız bir şey olsa da bizi doyuran, değiştiren, dönüştüren can suyumuz… Şimdilik filmlerde bunları yaşıyorum. Kim bilir, filmleri yapan başka insanların beslendiği kaynaklara da bir gün ulaşabilirim. Ablamın her ota boka söyleyecek bir sözü vardır. Bildim bileli çok kitap okur çünkü.   Ben okulda verilen ödevlerde bile bir tek kitabı baştan sona bitiremedim. Kıçımı kırıp kitabı okuyacağım zamanı, ablama yalvarıp yardım istemekle veya google’da özet arayarak harcamışımdır. ¨¨ Öğlen oldu. Kar tekrar başladı. Hava iyice aydınlandı. Pencereden dışarıya baktım. Sokak bomboş. Haf...

  YY_13 ~ belki melekler gibi cinsiyetsizdir ~ Gökyüzüne uzun süre bakamıyorum çünkü geri dönüp yeryüzüne baktığımda dünya bana korkunç bir yermiş gibi geliyor. François Truffaut 13 şubat cumartesi “Yarın cumartesi. Antremandan sonra alsam seni… Çözer misin beni?” “Çözerim… Şeyy… Saat kaçta alırsın?” Bu konuşma hiç aklımdan çıkmıyor. Antremandan sonra alırım demişti. Saat kaç onu söylemedi. Ben de soramadım. Çok istiyormuş gibi davranmak istemiyorum. Ama aslında çok istiyorum.   O bunu bilsin istemiyorum. Amma da çok istiyorum dedim lan. Bu arada, nasıl çözeceğim onu? Onun esrarı ne? Gizemi ile mi beni kendine bağlıyor? Esra gibi mi? Onun yapamadığını mı yapacak bana?   Ya da ben ona…  O istemiyor ama, Kaan abi diye kaydettim telefonuma. Sabah aradığında ya da mesaj attığında öyle görmek istedim adını. Arasın ya, sesini özledim. Telefonda o telaşlı ama kendine güvenli bazı harfleri vurgulayarak konuşmasını… En çok, ince ama kararlı sesiyle Berk demesini özle...